ਇੱਕ ਵਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਭਵਨ, ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿਖੇ ਕਿਸੇ ਸਾਹਿਤਕ ਸਮਾਗਮ ਤੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਗ਼ਜ਼ਲਗੋ ਇਸ ਗੱਲ ਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਫਾਰਸੀ ਅਤੇ ਉਰਦੂ ‘ਚ ਲਿਖੀ ਜਾ ਰਹੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਪੰਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਘੱਟ ਮਕਬੂਲ ਕਿਉਂ ਹੈ। ਹਰੇਕ ਨੇ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਦਿੱਤੇ। ਜਦੋਂ ਵਾਰੀ ਆਈ, “ਗੜਵਾ ਲੈ ਦੇ ਚਾਂਦੀ ਦਾ, ਲੱਕ ਹਿੱਲੇ ਮਜਾਜਣ ਜਾਂਦੀ ਦਾ’ ਵਾਲ਼ੇ ਇੰਦਰਜੀਤ ਹਸਨਪੁਰੀ ਦੀ, ਉਹ ਆਖਣ ਲੱਗਾ:
“ਯਾਰੋ! ਮੈਂ ਸੋਚਦਾਂ ...ਜੇ ਪੰਜਾਬੀ ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੂੰ ਮਕਬੂਲ ਕਰਨੈਂ ਤਾਂ ਇਹਨੂੰ ‘ਢੱਡ-ਸਾਰੰਗੀ’ ਤੇ ਗਵਾਓ..ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹੀ ਸਮਝ ਪੈਣੀ ਆਂ...!”
ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਬੈਠੇ ਲੇਖਕਾਂ ‘ਚ ਹਾਸੜ ਮੱਚ ਗਈ।
No comments:
Post a Comment